Λόγια ψυχής της τρίτης ηλικίας
Ανιστορώ τα παλαιά, τα τότε και τα τώρα
Ήσουν αητός γοργόφτερος, στους ουρανούς πετούσες
Ήσουν μπουμπούκι αμύριστο, στη γη γερά πατούσες
Τ’ ανήμπορά σου ήταν μπορετά, τα μαύρα σου ήταν άσπρα
Τ’ αγκάθια ήταν τρυφερά, τα χαμόσπιτα ήταν κάστρα
Οι μπόρες, τ’ αστραπόβροντα, τα χιόνια, τ΄αγριοκέρια
Δεν σ’ άγγιζαν, τα πάλευες κι ας είχες μόνο δυο χέρια
Όμως οι πόλεμοι, η ξενιτιά, η ορφάνια και η πείνα
Σε λύγιζαν σα λυγαριά, μα έλεγες πάλι… μπρος ξεκίνα!
Και μέστωσες και θέριεψες κι έβγαλες κλώνους χίλιους
Και γέννησες αετόπουλα κι έπλασες δικούς σου θρύλους
Και μοσχοβόλησε η γη με πασχαλιές και γιούλια
Κι οι αιθέρες γέμισαν πουλιά που αντάμωσαν την πούλια
Τώρα Εσύ ψηλό βουνό, ψηλό δεντρί χιονισμένο, ροζιασμένο
Μακριά απ’ τη νιότη στέκεσαι θλιμμένο, πονεμένο
Μα αν κάποιο δάκρυ σιωπηλά στα μάτια σου κυλήσει
Και όταν παράπονο πικρό η καρδούλα σου γεμίσει
Κρατήσου μη λιποψυχάς, μη σκύψεις ο κεφάλι
Θα ‘ρθει ένα χέρι τρυφερά της εγγονής, του γιου
Της θυγατέρας γλυκά, δυναμικά θα σε ξυπνήσει
Τις γνώσεις σου, την πείρα σου, το θάρρος θα ζητήσει
Θα θέλει πάντα στήριγμα ένα βράχο ν’ ακουμπήσει
Κι εδώ στην όμορφη γιορτή καθώς κυλάει η μέρα
Σαγήνεψε με το βλέμμα σου κάθε άνθρωπο πέρα ως πέρα
Όλα για σένα γνώριμα μα και τα άγνωστα μαζί σου
Μία αγκαλιά, μία ψυχή αυτή είναι η δύναμή σου
Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή μη θες ν’ αναπολήσεις
Τα νιάτα τα ‘χεις στην ψυχή
Είναι καιρός, μπορείς εμπρός να τα ξαναζήσεις!
Κοσμίδου – Σαββίδου Ελένη
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
