Εννιάημερα της Παναγιάς
“Παρά θιν’ αλός”
Ανέγγιχτη στου χρόνου τ’ αδυσώπητο διάβα.
Μόνο σου σημάδι γαλάζιος Σταυρός.
Συντροφιά σου τ’ ανυπότακτο κύμα,
που ξεθυμαίνει στην πόρτα σου μπροστά,
πότε απαλό, χαδιάρικο και πότε ανταριασμένο.
Των απλοϊκών ξωμάχων προσκυνητήρι.
Πίστη και λατρεία. Θρύλος και παράδοση.
Καταφύγιο ηρεμίας και γαλήνης..
Η αρχαιότητα αγκαλιά με τη Χριστιανοσύνη
κι απάνω ζωγραφισμένη Παναγιά!
Σ’ απροσδιόριστη εποχή άγριος καιρός
ή άπιστος βέβηλος Σε χάραξε και
τ’ απομεινάρι Σου, που δέος κι ευλάβεια
πλημμυρίζει, οδηγεί σε Προσκύνημα
και Προσευχή!
Από το χαλασμό σωσμένη, παραμένεις
κειμήλιο και σύμβολο ιερό
στου λαού τη συνείδηση, δεμένο
με την Ιστορία και τον πόθο
το δικό του πάντα ζωντανό.
Εννιάημερα της Παναγιάς γιορτάζεις!
Θυμίαμα μοσχοβολά και βασιλικός.
Πανηγυρίζουν οι πιστοί!
Ο Σεβασμός και η ευσέβεια τους εκφράζονται
με άναμμα κεριών, που μυστικά μύριες
ευχές τα συνοδεύουν, όσοι και οι προσκυνητές.
Σε υμνούν, Σε ευλογούν και Σε δοξάζουν!!!
Τη βοήθεια Σου και των «αποδήμων» τους
τη συγχώρεση ζητούν.
Μια φωλιά, εν’ αποκούμπι, ένα λιμάνι απάνεμο,
όπου η Πίστη κι η Ελπίδα άσβεστες, ασάλευτη
θα Σε κρατούν στο νου και στην καρδιά
αμόλυντη κι αιώνια.
Μες στο λιοπύρι και την αντηλιά η ακακία
η σγουρή, να’ χετε άραγε την ίδια ηλικία?
Σαν ομπρέλα προστασίας δροσερή σκιά κρατεί.
Ομορφιά, κελαηδήματα, θροΐσματα και μύρα
το καλοκαίρι Σου παρέχει.
Μα το χειμώνα γυμνή και λυπημένη σε θωρεί!
Δυο ταπεινές φιγούρες μονάχες στην ακτή,
όπου αλύπητα τις δέρνει το αγιάζι κι αρμύρα…
Η θάλασσα πότε βογγά κι άλλοτε γλυκομουρμουρίζει
Μα η Άνοιξη πάλι θα λάμψει, η φύση θα ζωντανέψει,
η Ελπίδα θα αναστηθή κι η θάλασσα θα ημερέψει.
Κι αν το φεγγάρι κρύβεται, γεμίζει ο ουρανός αστέρια
και του γυαλού τα ξωτικά μαζί σας κάνουνε νυχτέρια,
Υπομονή! τους ατίθασους Χειμώνες
διαδέχονται τα Καλοκαίρια!
Επίλογος
Πόσα τέτοια εκκλησάκια κατάσπαρτα σ’ όλα τ’ απόμερα βουναλάκια, λόφους, πλαγιές, παραλίες της Πατρίδας μας συναντάς! Και κάποια με Βυζαντινή αρχιτεκτονική κι αγιογράφηση. Πολλά γίνονται βορά ιερόσυλων, ενώ άλλα, ίσως δεν τα ανακάλυψαν ακόμα.
Οι Μητροπόλεις ενδιαφέρονται και φροντίζουν ιδιαίτερα τα μεγάλα, επώνυμα και προσοδοφόρα Μοναστήρια με βακούφια και εμπορική κίνηση.
Τα ενισχύουν, τα προστατεύουν, με το αζημίωτο βέβαια.
Τα μικρά κι άσημα, τα εγκαταλείπουν στο έλεος του Πανδαμάτορα χρόνου και της φθοράς.
Και μόνο η ευσέβεια λίγων πιστών αναλαμβάνει τη στήριξη, τη φροντίδα και τη συντήρηση τους.
Ενώ τα απόμακρα, η καλοσύνη κι η φιλοτιμία πιστών βοσκών και ο σεβασμός και η ευσέβεια ευλαβών πεζοπόρων.
Ανάβουν το κεράκι τους και η τρεμάμενη φλογίτσα του στην ψυχή τους-καθώς καίει-συμβολίζει το αιώνιο φως της Ανάστασης.
Ελένη Ζώλη
