ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΙΟΧΟΥ ΣΑΒΒΑΪΤΟΥ
ΛΟΓΟΣ 50ος ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΗ ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΕΙΝ PG 89, 1588-1589
Ἀδελφοί, μὲ κάθε προσοχὴ νὰ τηρήσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ὥστε νὰ μὴν δώσουμε ἀφορμὴ γιὰ σκάνδαλο ἢ γιὰ κάποιο ἐμπόδιο σὲ κανέναν, γιὰ νὰ σωθοῦμε, νὰ ἀποφύγουμε, τὴν καταδίκη ἀπὸ τοὺς προφῆτες καὶ τοὺς ἀποστόλους, καὶ ἀπὸ αὐτὸν τὸν φιλάνθρωπο δεσπότη μας Χριστό.
Καὶ κατὰ πρῶτον ὁ προφήτης Ἀββακοὺμ λέγει· «Ὦ, ὁ ποτίζων τὸν πλησίον αὐτοῦ ἀνατροπῇ φοβερᾷ» (Ἀββ.2,15). Ἀλλοίμονο σὲ ὅποιον ποτίζει μὲ οἶνον τὸν πλησίον του γιὰ νὰ τοῦ θολώση τὸν νοῦ καὶ νὰ τὸν καταστρέψη.
Καὶ ὁ Παροιμιαστὴς γράφει· «Ὁ ὀρύσσων βόθρον τῷ πλησίον ἐμπεσεῖται εἰς αὐτόν, ὁ δὲ κυλίων ἐφ’ ἑαυτὸν κυλίει» (Παροιμ. 26,27). Ἐκεῖνος ποὺ σκάβει λάκκον διὰ τὸν ἄλλον, θὰ πέση ὁ ἴδιος μέσα εἰς αὐτόν. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ κυλίει λίθον διὰ νὰ συνθλάση τὸν ἄλλον, θὰ δεχθῆ τὸν ἴδιον τὸν λίθο πάνω στὸν ἑαυτό του καὶ θὰ συντριβῆ.
Ὁ δὲ Ἐκκλησιαστὴς συμπληρώνει· «Τὸν καθαιροῦντα φραγμόν, δήξεται αὐτὸν ὄφις» (Ἐκκ. 10,8). Ἐκεῖνον ποὺ κρημνίζει ἀδίκως τὸν ξηρότοιχον ἀπὸ τὸν ἀγρὸ τοῦ γείτονός του, δὲν ἀποκλείεται νὰ τὸν δαγκώση τὸ φίδι.
Καὶ πάλιν ὁ Παροιμιαστής· «Περίελε σεαυτοῦ σκολιὸν στόμα καὶ ἄδικα χείλη μακρὰ ἀπὸ σοῦ ἄπωσαι» (Παροιμ. 4,24). «Ἐνώπιον γάρ εἰσι τῶν τοῦ Θεοῦ ὀφθαλμῶν ὁδοὶ ἀνδρός» (Παροιμ. 5,21). Ἀφαίρεσε καὶ πέταξε ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου τὸ δόλιον καὶ διεστραμμένο στόμα. Πέταξε μακρυὰ ἀπὸ σένα τὰ χείλη ποὺ λαλοῦν ἀδικίες ἐναντίον τῶν ἄλλων. Διότι οἱ πράξεις καὶ οἱ δρόμοι τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἀνδρὸς εὑρίσκονται ὀλοφάνεροι ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στοὺς ἐξ Ἑβραίων Χριστιανούς· «Γῆ γὰρ ἡ πιοῦσα πολλάκις τὸν ἐπ’ αὐτῆς ἐπερχόμενον ὑετόν, καὶ τίκτουσα βοτάνην εὔθετον ἐκείνοις δι’οὕς καὶ γεωργεῖται, μεταλαμβάνει εὐλογίας ἀπὸ τοῦ Θεοῦ. Ἐκφέρουσα δὲ ἀκάνθας καὶ τριβόλους, ἀδόκιμος, καὶ κατάρας ἐγγύς· ἧς τὸ τέλος εἰς καῦσιν» (Ἐβρ 6,7-8). Διότι ἡ γῆ ποὺ ἤπιε πολλὲς φορὲς τὴν βροχὴ ποὺ ἔπεφτε πάνω της καὶ ποὺ φυτρώνει βότανα εἶναι χρσήσιμη σὲ ἐκείνους γιὰ τοὺς ὁποίους καλλιεργεῖται, καὶ εἶναι εὐλογημένη ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅταν ὅμως βγάζει ἀγκάθια καὶ τριβόλια εἶναι ἄχρηστη καὶ κοντά στὴν κατάρα, τὸ δὲ τέλος της εἶναι ἡ φωτιά. Αὐτὰ τὰ ἔγραφε πρὸς ἐκείνους ποὺ σκανδαλίζονταν ὡς πρὸς τὴν πίστι, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ δέχθηκαν τὸν σπόρο τοῦ λόγου, ὕστερα τὸν ἔπνιξαν μὲ τοὺς ἀκανθώδεις λογισμοὺς καὶ δὲν καρποφόρησαν.
Καὶ πρὸς τοὺς Ρωμαίους λέγει· «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, σκοπεῖν τοὺς τὰς διχοστασίας καὶ τὰ σκάνδαλα, παρὰ τὴν διδαχήν, ἣν ὑμεῖς ἐμάθετε, ποιοῦντας, καὶ ἐκκλίνατε ἀπ’ αὐτῶν. Οἱ γὰρ τοιοῦτοι, τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οὐ δουλεύουσιν, ἀλλὰ τῇ ἑαυτῶν κοιλίᾳ καὶ διὰ τῆς χρηστολογίας καὶ εὐλογίας ἐξαπατῶσιν τὰς καρδίας τῶν ἀκάκων» (Ρω 16,17-18). Σᾶς παρακαλῶ λοιπόν, ἀδελφοί, νὰ προσέχετε ἐκείνους ποὺ, παρὰ τὴν διδασκαλία ποὺ ἐσεῖς μάθατε, δημιουργοῦν τὰ σκάνδαλα, καὶ νὰ τοὺς ἀποφύγετε. Διότι αὐτοὶ δὲν δουλεύουν γιὰ τὴν δόξα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ γιὰ τὴν δική τους κοιλιά, καὶ μέσα ἀπὸ τὴν χρηστολογία καὶ εὐλογία ἐξαπατοῦν τὶς καρδιὲς τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων.
Καὶ πάλιν· «Βλέπετε μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν· ἐὰν γάρ, φησίν, ἴδῃ σε τὸν ἔχοντα γνῶσιν ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ, ἀσθενοῦς ὄντος, οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν;» (Α΄Κορ. 8,9-10). Προσέξετε μήπως ἡ δική σας κατάρτησις γίνη ἐμπόδιο στοὺς ἀδυνάτους ὡς πρὸς τὴν πίστι. Διότι ἐάν, λέγει, ἰδῇ ἐσένα ποὺ τὰ γνωρίζεις, νὰ κάθεσαι στὸ τραπέζι, ποὺ παρατίθενται κρέατα ἀπὸ θυσίες, δὲν θὰ ὁδηγηθῆ ἡ συνείδησίς του νὰ τρώη τὰ εἰδωλόθυτα, ἐπειδὴ εἶναι ἀδύνατος στὴν πίστι; Καὶ προσθέτει· «Ἀπόλλυται γὰρ ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι’ ὃν ὁ Χριστὸς ἀπέθανεν· οὕτως δὲ αὐτῶν τύπτοντες τὴν συνείδησιν, εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε» (Α΄ Κορ. 8, 11-12). Πάει χάθηκε ὁ ἀδύνατος στὴν πίστι ἀδελφός, γιὰ τὸν ὁποῖο πέθανε ὁ Χριστός, ἐξ αἰτίας τῆς δικῆς σου γνώσεως. Ἔτσι δὲ ὅπως κτυπᾶτε τὴν συνείδησί τους ἁμαρτάνετε στὸν ἴδιο τὸν Χριστό.
Καὶ πάλιν· «Ἱνατί γάρ ἡ ἐλευθερία μου κρίνεται ὑπὸ ἄλλης συνειδήσεως; εἰ ἐγὼ χάριτος μετέχω, τὶ βλασφημοῦμαι ὑπὲρ οὗ ἐγὼ εὐχαριστῶ;» (Α΄ Κορ. 29-30). Ἀλήθεια γιατὶ κρίνεται ἡ ἐλευθερία μου ἀπὸ ἄλλη συνείδησι; Ἐὰν μετέχω στὴν χάρι, γιατὶ βλασφημοῦμαι γι’ αὐτὸ ποὺ ἐγὼ εὐχαριστῶ;
Καὶ ὁ Κύριος ἀποφάνθηκε· «Ὃς δ’ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων, συμφέ-ρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μῦλος ὀνικὸς περὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ, καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης» (Μθ 18,6). Ὅποιος θὰ σκανδαλίση ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ μικρά-παιδιά, τὸν συμφέρει νὰ κρεμάση στὸν λαιμό του γαϊδουρόπετρα καὶ νὰ πέση στὴν θάλασσα.
Καὶ συμπληρώνει· «Ὁρᾶτε μὴ καταφρονῆτε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γὰρ ὑμῖν, ὄτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσιν τὸ πρόσωπον τοῦ Πατρός μου» (Μθ 18,10). Προσέξετε, μὴν περιφρονῆτε οὔτε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ μικρά (παιδιά). Διότι σᾶς πληροφορῶ, ὅτι οἱ ἄγγελοί τους στὸν οὐρανὸ βλέπουν γιὰ πάντα τὸ πρόσωπο τοῦ Πατρός μου.
Καὶ πάλιν· «Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τὼν σκανδάλων· δεῖ γὰρ ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα, πλήν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι’ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται» (Μθ 18,7). …
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΜΑΡΚΟΣ ΚΑΙ ΜΩΚΙΑΝΟΣ 3 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ 3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΚΟΣ ΚΑΙ ΜΩΚΙΑΝΟΣ
Ὑπέσχε Μᾶρκος τῇ τομῇ τὸν αὐχένα.
Ὁδὸν χαράττων Μωκιανῷ τοῦ πάθους.
Οὗτοι οἱ ἅγιοι ἠναγκάσθησαν νὰ θυ-σιάσωσι εἰς τὰ εἴδωλα ἀπὸ τὸν ἔπαρχον Μάξιμον καὶ δὲν ἐπείσθησαν· ἀλλὰ παρρησίᾳ ὁμολογήσαντες τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἀπεκεφαλίσθησαν. Καὶ ὅτε μὲν ὁ ἅγιος Μωκιανὸς ἀπήρχετο εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, ἠκολούθει αὐτὸν ἡ γυνὴ καὶ τὰ παιδία του κλαίοντα, ὁ δὲ ἅγιος ἐσυμβούλευσεν αὐτὰ νὰ σιωπῶσι καὶ νὰ μὴ κλαίωσιν· ὅτε δὲ ὁ ἅγιος Μᾶρκος ἀπεκεφαλίσθη, παρίστατο ἐκεῖ ἡ γυνή του, ἥτις χαίρουσα ἔλαβεν εἰς τὰς χεῖρας της τὴν κεφαλήν του, ὡς θησαυρὸν πολύτιμον, καὶ οὕτως ἀμφό-τεροι οἱ γενναῖοι τοῦ Χριστοῦ ἀθληταὶ ἀπῆλθον νικηφόροι εἰς τὰ οὐράνια.
ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ
Τμηθεὶς Στέφανος, θεῖον ἥρπασε στέφος,
Πάπας μὲν ὢν πρίν, νῦν δὲ καὶ μάρτυς μέγας.
Οὗτος ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους Δεκίου Οὐαλλερίου καὶ Γαληίνου τῶν βασιλέων ἐν ἔτει σν΄ (250), διὰ δὲ τὸν κατὰ τῶν χριστιανῶν διωγμὸν ἐκρύ-πτετο εἰς τὴν Ρώμην, καὶ τοὺς πρὸς αὐτὸν ἐρχομένους Ἕλληνας ἐδίδασκε καὶ ἐκατήχει τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν καὶ ἐβάπτιζεν αὐτούς, ἀπὸ τοὺς ὁποί-ους ἐχειροτόνει εἰς πρεσβυτέρους, δια-κόνους καὶ ἀναγνώστας. Τινὲς δὲ αὐ-τῶν πιασθέντες, ὡμολόγησαν τὸν Χρι-στόν, καὶ ἔλαβον τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου διὰ παρακινήσεώς του. Ὅθεν διὰ ταῦτα ἐφανέρωσεν ὁ μακά-ριος ἑαυτὸν εἰς τὸν ἡγεμόνα, καὶ φερ-θεὶς εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ἀρεως προσηυ-χήθη καὶ ἔσεισεν ὅλον τὸν ναόν, καὶ ἐκρήνησεν ἕν μέρος αὐτοῦ, οἱ δὲ στρα-τιῶται φοβηθέντες ἔφυγον, Ὁ δὲ ἅγιος ἀνεχώρησσε και ὑπῆγεν εἰς τὸν τάφον Λουκίας τῆς μάρτυρος, τὸν ἐν Καμπα-νίᾳ τῆς Ἰταλίας εὑρισκόμενον, καὶ ἐκεῖ ἐτέλει τὴν ἀναίμακτον ἱερουργίαν· ὕστερον δὲ ἐζήτησαν αὐτὸν οἱ στρατι-ῶται καὶ εὕρον, καὶ εὑρόντες τὸν ἐτι-μώρησαν πολλὰ, τελευταῖον δὲ τὸν ἀπεκεφάλισαν και οὕτως ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμοις διπλοῦν τὸν ὁμώνυμον στέ-φανον, καὶ ὡς ἀρχιερεύς, καὶ ὡς ἀθλητὴς τοῦ Κυρίου
Συναξ. Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου
– Τὸ νὰ κάνης λάθος εἶναι ἀνθρώ-πινο.
– Τὸ νὰ τὸ παραδέχεσαι, ὑπεράν-θρωπο.
– Τὸ νὰ τὸ διορθώνης, εἶναι θεϊκό.
– Τὸ νὰ ἐμμένης, εἶναι σατανικό
– Ἡ ἀγάπη μιὰ μικρῆς ἁμαρτίας εἶναι μεγάλη ἁμαρτία.
– Ὁ Χριστὸς δὲ μετράει λάθη. Ζυγίζει τὴν μετάνοια.
(Οὐράνια. Μηνύματα)
ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ
ΔΙΩΓΜΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
Ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸν κόσμο εἶναι σχεδὸν πάντα ὑπὸ διωγμόν. Καὶ μέχρι σήμερα γίνονται διωγμοὶ κατὰ τῆς χριστι-ανικῆς πίστεως.
Βλέπομε ὅλοι τὰ γεγονότα στὴν Οὐκρανία. Ἕνας πόλεμος διεξάγεται μὲ ὅλα τὰ σύγχρονα καταστρεπτικὰ ὅπλα, τὸ καμάρι τοῦ τεχνολογικοῦ πολιτισμοῦ! καὶ ἀφήνει πίσω του μόνον καταστροφή, σὲ ἀνθρώπινο δυναμικὸ, σὲ ὑποδομές, σὲ καλλιέργειες, στὸ περιβάλλον. Δὲν ἔφθαναν ὅλα αὐτὰ τὰ δεινὰ, καὶ δυστυχῶς, τὰ ἀντιμαχόμενα μέρη ἐνσωμάτωσαν στὸν πόλεμο καὶ τὴν χριστιανικὴ πίστι, ποὺ τὴν ἐκφράζει ἡ Ἐκκλησία.
Καὶ ἐδῶ πόλεμος! Ἡ ἀπὸ αἰῶνες ἐκκλησιαστικὴ δομὴ στὴν χώρα δια-ταράχθηκε. Καὶ ἐνῶ τὸ αὐτοκέφαλο ποὺ χορηγήθηκε θὰ ἔπρεπε νὰ στερε-ώση τὴν ἑνότητα στὴν χώρα, ἔγινε καὶ αὐτὸ αἰτία μεγαλύτερου χάσματος, ποὺ ἐξελίχθηκε σὲ μία νέα σύγκρουσι, ὄχι πολεμικὴ μεταξὺ δύο κρατῶν, ἀλλὰ σύγκρουσι ἐμφύλια. Μὲ ἕνα χαρακτηριστικό, ὅτι οἱ διωκόμενοι ὑπομένουν καὶ δὲν ἀνταποδίδουν στὴν βία. Οὐδέποτε οἱ διωκόμενοι χριστιανοί πρόβαλαν ἀντίστασι, ἀλλὰ ὑπέμεναν καρτερικὰ τὴν δίωξι καὶ τὸ μαρτύριο τελικά. Καὶ μόνο ἀπὸ αὐτὸ καταλαβαίνετε ποιὸς ἔχει δίκαιο καὶ ποιὸς τὸ ἄδικο. Μία ἐπίσκεψις ὑψηλοῦ ἀπὸ τὸ πατριαρχεῖο ΚΠόλεως δὲν φάνηκε νὰ εἶχε στὴν ἀτζέντα του τὸ θέμα τῶν διωγμῶν. Δὲν ἀκού-σαμε τίποτε σχετικό.
Προβληματίζομαι: Δὲν ἄκουσα, δὲν εἶδα φωνὴ διαμαρτυρίας οὔτε ἀπὸ πολιτικοὺς ἡγέτες οὔτε ἀπὸ ἐκκλησιαστικούς. Ἐκεῖ κλείνουν μονές, λεη-λατοῦνται ναοί. Ἐπίσκοποι. μοναχοί, κληρικοί, λαϊκοὶ πιστοί σύρονται σὲ στημένα δικαστήρια καὶ φυλακίζονται. Κανένας δὲν συγκινεῖται. Συλ-λογικότητες παντὸς χρώματος διαμαρτύρονται γιὰ ψύλλου πήδημα, καὶ ἐδῶ γιὰ τοὺς διωγμούς πιστῶν δὲν ὑπάρχουν διαμαρτυρόμενοι νὰ δείξουν συμπαράστασι στοὺς διωκομένους ἢ νὰ καταγγείλλουν τὸν διωγμό. Τὰ ὑποβόσκοντα μικροσχίσματα στὴν Ἐκκλησία, τὴν ἐμποδίζουν νὰ δώση λόγο μαρτυρίας, νὰ ἀκουστῆ φωνὴ ἀλήθειας. Δίδεται ἡ αἴσθησις ὅτι ὑπάρχει φόβος γιὰ τὴν ἀλήθεια, ἢ ὅτι κλείνουμε τὰ μάτια σὰν νὰ μὴ συμβαίνη τίποτα στὸν ταλαίπωρο τόπο καὶ λαὸ τῆς Οὐκρανίας.
Μήπως ἡσυχάζομε καὶ εὐχόμαστε ἢ περιμένουμε ἐπέμβασι τοῦ Θεοῦ;
Παρακάτω μπορείτε να δείτε το περιοδικό σε pdf
